ร้ายลองใจ (#ก็อตโจ)

“อย่าทำอะไรให้ต้องเสียใจทีหลังเลยนะ” 

ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ร่างสูงก็แค่นหัวเราะ ก่อนจะออกแรงบีบใบหน้าหวานอย่างไม่ออมมือ

“พูดอะไรออกมารู้ตัวไหม คิดว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ก็อตมีความสุขดีงั้นเหรอ โจทำก็อตเสียใจมากี่ครั้ง จะห่วงทำไมว่าจะเสียใจทีหลังรึเปล่า ในเมื่อตอนนี้ก็อตก็เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว”

“พี่ขอโทษ” เสียงสั่นแววตาไหววูบ แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความโกรธของอีกคนบรรเทาลงแม้แต่น้อย 

“สิบปีที่เรารู้จักกันมา...สิบปีเลยนะโจ แล้วไอ้บ้านั่นมันเป็นใคร โจถึงเห็นมันสำคัญกว่าก็อต ตอบมาสิวะ” 

เขากระชากเสียงถาม แอลกอฮอล์ทำให้การควบคุมตัวเองกลายเป็นเรื่องยาก ทั้งหึงทั้งหวงทั้งน้อยใจเมื่อเห็นความใกล้ชิดสนิทสนมที่กวินพัฒน์มีให้กับอีกคน ดวงตาคมกริบหรี่ลงก่อนหลุดปากถามคำถามหนึ่ง 

“...รักมันไปแล้วใช่ไหม”

ไม่เลย เขาไม่เคยอยากรู้คำตอบ แต่คำถามนี้มันทิ่มแทงใจจนอดถามออกมาไม่ได้ 

“ช่างเหอะ ก็อตไม่สนว่าโจจะรักใคร แต่โจเป็นของก็อต...เป็นของก็อตแค่คนเดียว” 

เน้นย้ำซ้ำๆ อย่างหนักแน่น ก่อนจะบดจูบลงไปอย่างรุนแรงเหมือนอยากระบายทุกความรู้สึกที่เก็บกักไว้มาแสนนาน

ในเมื่อผูกหัวใจของอีกคนไว้ด้วยความรักไม่ได้...เขาก็จะใช้ร่างกายเป็นพันธนาการ